Kam ende kaq nevojë për ty Robin,
për një shikim të thellë,
një fjalë të butë,
për atë dridhjen e pavetëdijshme
të duerve.
Të gjithë ikën,
disa i përzuna, do të tjerë
lanë diçka prej lëkurës
dhe u zhdukën horizonteve blu,
ndokënd nuk e pashë kurrë në sy,
Kam ende kaq mall Robin
për gjithçka që na përshkoi si vetëtimë
nëpër kry, e nënqeshëm…
Mos e harro!
