Për ato që kanë kunata, bëjnë mirë mos ta harrojnë kurrë legjendën e Rozafatit

Legjenda e Rozafatit është ndër më të bukurat që ka Shqipëria.

Si gjithmonë, dikush flijohet që diçka më e madhe të jetojë.

Dhe Shkodra jetoi në shekuj mbi flijimin legjendar.

Vetë historia njerëzore, në turbulencën e saj nën-ndërgjegjësore, ka provuar paarsyen e vet paradoksale:

Diçka e shenjtë jepet, diçka e shenjtë fitohet!

Rozafa, kjo grua naive, mund të kishte vde.kur si të gjitha të tjerat – e harruar, por ajo vd.iq, pa e ditur as vetë, për të jetuar si legjendë.

Por, Gruaja “Rozafë: lutet që t’ia lënë njërin gji jashtë, për të ushqyer me qumësht djalin e saj të vogël.

Me trupin e saj, Rozafa i dha jetë një fëmije, me sinqeritetin dhe vetë-flijimin e saj, ajo i dha jetë një qyteti.

Mbi të u ngrit një kala, tre vëllezërit e legjendës gjetën mirëkuptim mbi murosjen e kësaj gruaje.

Në fakt, Rozafa nuk ishte një zgjedhje e rastësishtme flijimi (siç duhet të ishte), ajo u parazgjodh të murosej nga kunatat e saj, të cilat ndikuan mbi burrat e tyre që t’u tregonin sekretin e orakullit:

Ajo grua e tre vëllezërve që do të çonte bukën të nesërmen, ajo do të murosej…

Për të gjitha ju që keni kunata, duajini dhe respektojini ato, por… mos e harroni këtë legjendë!

Ndryshe Ku-nata, do të quheshin Ku-dita…

LEGJENDA E ROZAFATIT

I ra mjegulla Bunës dhe e mbuloi të tërë.

Kjo mjegull mbeti aty tre ditë e tre netë.

Pas tri ditësh e tri netësh fryu një erë e hollë dhe e lartoi mjegullën.

E lartoi dhe e shpuri gjer në kodrën e Valdanuzit.

Aty majë kodrës punonin tre vëllezër.

Ndërtonin një kështjellë.

Murin që e bënin ditën u prishej natën dhe kështu nuk e lartonin dot.

Na shkon aty një plak i mirë.

– Puna e mbarë, o tre vëllezër.

– Të mbarë paç o plak i mirë.

-Po ku e sheh ti të mbarën tonë.

-Ditën punojmë, natën prishet.

-A di të na thuash një fjalë të mirë.

-C’të bëjmë që të nbajmë muret në këmbë?

– Unë di – u thotë plaku – po e kam për mëkat tua them.

– Atë mëkatë hidhe mbi kryet tona, se ne duam që ta qëndrojmë më këmbë këtë kështjellë..

Plaku i mirë mendohet e pyet :

– A jeni të martuar o trima? A i keni ju të tre vashat tuaja?

– Të martuar jemi – i thonë ata – edhe të tre i kemi vashat tona.Na thuaj pra ç’të bëjmë që ta qëndrojmë këtë kështjellë?

– “Në doni ta qëndroni, lidhuni me besa besë : vashave mos u rrëfeni, në shtëpi mos kuvendoni për fjalët që do t’u them unë.

Atë nga të tri kunatat që do të vijë nesër t’ju sjellë bukën, t’a merrni e t’a muroni të gjallë në mur të kështjellës.

Atëherë keni për ta parë se muri do t’u zërë vend e do t’u qëndrojë për jetë e mot.

Tha kështu plaku, pastaj shkoi ; tani u pa, pastaj s’u pa.”

Vaj!

Vëllai i madh e shkeli besën e fjalën : ia tregoi të gjitha vashës së vet kështu e kështu, i tha të mos vinte atje të nesërmen.

Edhe i mesmi e shkeli besën e fjalën : ia tregoi të gjitha vashës së vet.

Vetëm i vogli e mbajti besën, fjalën : nuk kuvendoi në shtëpi, nuk i tha gjë vashës së vet.

Në mëngjes ata të tre ngrihen shpejt e shkojnë në punë.

Cekanët godasin, gurët coptohen, zemrat rrahin, muret lartohen…

Në shtëpi nëna e djemve s’di gjë. I thotë së madhes:

– Moj nuse e madhe, mjeshtrit duan bukë e ujë; duan kungullin me verë.

Nusja e madhe ia kthen:

– Besa nënë, sot s’mund të shkoj se jam sëmurë.

Kthehet i thotë së mesmes:

– Moj nuse e mesme, mjeshtrit duan bukë e ujë: duan kungullin me verë.

– Besa nënë, sot s’vete, se do shkoj tek fisi për të bujtur.

Nëna e djemve i kthehet nuses së vogël.

– Moj nuse e vogël…

Nusja e vogël brof në këmbë:

– Urdhëro zonja nënë!

– Mjeshtërit duan bukë e ujë; duan kungullin me verë.

– Besa nënë unë shkoj, po e kam djalin të vogël. Druhem se do gji të pijë e qan.

– Nisu, shko se djalin ta shikojmë ne e s’ta lëmë të qajë -, i thonë të kunatat.

Ngrihet e vogla, e mira, merr bukë e ujë, merr kungullin me verë, puth djalin e vogël në të dy faqet, niset e bie në Kazenë; që aty ngjit kodrën e Vladanuzit, i afrohet vendit tek punojnë të tre mjeshtrit: dy të kunetërit dhe i shoqi.

– Puna mbarë, o mjeshtër!

Po c’është kështu? Cekanët ndalen e s’godasin, po zemrat rrahin fort e fort.

Fytyrat zbehen.

Kur e sheh i vogli të shoqen, hedh cekanin nga dora, malkon gurin e murin.

E shoqja i thotë:

– Cke ti im zot? Pse mallkon gurin e murin?

Hidhet kunati i madh:
– Ti paske lindur në ditë të zezë, moj kunata jonë.

– Ne e kemi bërë me fjalë të t’murojmë të gjallë në mur të kështjellës.

– Shëndoshë ju o tim kunetër.

– Po unë do t’ju lë një porosi: kur të më muroni në mur, synë e djathë të ma lini jashtë, dorën e djathtë të ma lini jashtë, gjirin e djathtë të ma lini jashtë.

-Se djalin e kam të vogël. Kur të nisë të qajë – me njërin sy do ta shikoj, me njërën dorë do ta ledhatoj, me njërën këmbë do ti tund djepin e njërin gji do t’ia jap të pijë.

– Gjiri im u muroftë, kështjella qëndroftë, djali im u trimëroftë, u bëft mbret e mbretëroftë!

Ata e marrin nusen e vogël dhe e murojnë në themel të kështjellës.

Dhe muret ngrihen, lartohen nuk shemben më si më parë.

Po reth tyre gurët janë dhe sot të lagur e të myshtë, sepse vazhdojnë të pikojnë lotët e nënës për birin e saj…

Dhe i biri u rrit, luftoi e trimëroi.

Shperndaje ketë postim:

spot_imgspot_img

- PUBLICITET -

Aktualitet

Te tjera
LAJME

Edhe 1 Ditë nga Ndezja e Atmosferës Festive në Sheshin e Bashkisë Shkodër

Shkodra është në përgatitjet e fundit për ndezjen e...

Me 1 dhjetor, në orën 18:00, të gjithë janë të ftuar ne Shkodër

Shkodra, e njohur për traditën dhe mikpritjen e saj,...

Monika Kryemadhi: Divorcin nuk e kisha menduar kurrë, Meta mbetet babai i fëmijëve të mi

Në një deklaratë për mediat, Monika Kryemadhi është shprehur...