Amerika po me pret. Me ne fund mora lajmin, qe po prisja me padurim e qe e kam mbajtur te fshehte per shume kohe, do te iki larg nga ky shtet per te realizuar projektet e mia dhe nuk mund ta coj dot dem kete shans qe mu dha.
E verteta eshte se thelle thelle dua te rri ketu ne vendin tim, por Amerika eshte nje mundesi, eshte nje shans i ri, qe nuk mund ta humbas. Kam shume pak dite per t’ju pershendetur te gjitheve. Do t’i kaloj keto dite ketu me miqte me te afert.
Do te doja t’ju takoja te gjitheve personalisht nje e nga nje, por eshte e pamundur, sepse koha nuk premton.
Ju premtoj qe do ta kem secilin nga ju ne mendje e ne zemer dhe qe s’do ju harroj kurre. Ju falenderoj per momentet e gezuara qe kam kaluar me secilin prej jush, per dshamiresine tuaj, per mbeshtetjen, qe me keni dhene.
Ju kerkoj ndjese nese ndonjehere jam treguar pak “arrogant”. Por te gjithe ju me njihni dhe e dini qe edhe nese e kam bere e kam bere pa te keq. Shpresoj nje dite te rikthehem dhe te jemi serish bashke.
Mirupafshim, fat e mbaresi te gjitheve!
P.s. Kjo eshte letra, qe shkroi Kujtimi nje dite para nisjes. Kush e di kush eshte Kujtimi, por thjesht mu duk interesante ta ndaja me ju. ?
Rruge te mbare Kujtim, na kujto!?
