Fort i trishtë ky mëngjes i të shtunës së 10 prillit 2021. Zgjim me një lajm shumë të keq, sidomos për ata që të njohën. Po pse u ngute me ikë o Anilë!?
Unë e di, siç edhe kolegët, se kjo jetë nuk u tregua aspak bujare me ty. Madje, në shumë episode të jetës, kallzoi anën e vet më mizore. Por prap ti gjete e gjithmonë gjeje forca për me ec përpara.
Unë e di se shumë nga të dashtunit e zemrës tande, nuk ishin pjesë e kësaj bote. Unë e di se të mungonin shumë, por shumë ata që ti ëndërroje ti kishte për shumë vite bashkëudhëtarë në këtë jetë. Unë e di se jo gjithmonë more atë që meritoje. Por prap luftoje, vazhdoje të jetoje, duke fitu mbi çdo gja. Ishte personifikim i forcës dhe i këmbënguljes.
Edhe këtë herë, besova, shpresova se do të merrje fitoren e rradhës. “Kolegë, ndodhem e shtruar në spital. Bënu fjalë mirë për mua. Flm”, ishte mesazhi i fundit që shpërndave në grup për kolegët. Të mërkurën, në orën 11.05. E të gjithë besonim se kjo murtajë e përbotshme, nuk do të të mposhtte.