Dashuria është një shembull, por dashuria e vërtetë është ajo që respekton hapësirën e të tjerëve, që kujdeset, që jep fryt. Dashuria që mbetet brenda kujtdo, si një kujtesë se ne kurrë nuk duhet të heqim dorë nga dashuria, edhe kur gjithçka ka përfunduar,.
Askush nuk është i detyruar të qëndrojë me ata që nuk i duan më, gjithashtu askush nuk meriton të mbajë një marrëdhënie të dështuar për shkak të paraqitjes dhe përgjegjësisë ndaj shoqërisë. Është e pamundur të jesh dhe të bëhesh i lumtur kur dashuria nuk ekziston. Prandaj, kur vendosni të qëndroni dhe të jeni së bashku, duhet të doni me fjalë, qëndrime, pamje dhe gjeste.
Të duash me të vërtetë dhe reciprocitet, e bën gjithçka edhe më të bukur. Për fat të keq, shpesh në emër të fëmijëve, disa njerëz vazhdojnë të tërheqin një martesë të gjatë, duke supozuar se ndarja do t’u bënte shumë dëm atyre që janë të përfshirë drejtpërsëdrejti. Jo rrallë ndodh që nga frika se mos vuajnë fëmijët, disa njerëz nuk janë në gjendje t’i japin fund një marrëdhënieje që nuk shkakton asgjë, përveç dhimbjes, trishtimit dhe dëshpërimit.
Ata vendosin të mos jetojnë, sepse lehtësojnë ndjenjën e fajit për mosarritjen e dashurisë, megjithatë, nëse mbajmë një martesë të dështuar, në kurriz të buzëqeshjeve dhe shkëlqimit të syve tanë, do të jetë e pamundur të maskojmë pakënaqësinë tonë për këdo, sidomos për fëmijët. Të mendosh se ata nuk do ta kuptojnë realitetin e asaj që po ndodh me prindërit e tyre nënkupton nënvlerësimin e ndjenjës dhe inteligjencës.
Fëmijët janë të fortë dhe të aftë për të kuptuar zgjedhjet tona, pa marrë parasysh sa kohë duhet, sepse duan edhe lumturinë e prindërve të tyre.
