Nga Olti Vata
Me t’vërtetë po rritem n’katun, me kâmbët e zbathuna, por, ândrrat i shoh me ngjyra, e fukarallëku m’ka
ba ambicioz mos me u krenu n’parazitizmin krenar prej qyteti provincjal! Besoj te vetja, te dalta e halleve
qi po m’skalit jetën. Fukarallëku t’vret luksin, por, jo zemrën teme.
Po, po, edhe kur të rritem, t’bahem me shkollë, e t’më kultivojë ditunia, kâm me thanë që: unë jam prej katunit filan!
