Kjo letër është shkruar nga një baba që humbi një nga binjakët e tij krejt papritur dhe kuptoi që për disa gjëra, është vërtet shumë vonë.
Letra e tij
8 vjet më parë u bëra me dy djem binjakë dhe tre javë më parë e humba njërin prej tyre.
Isha në mbledhje pune dhe sapo telefoni ra, e hapa. Kishim rënë dakord me gruan që do ia hapnim gjithmonë njëri-tjetrit telefonin dhe ky ishte rregulli ynë i artë. E lashë mbledhjen në mes dhe ngrita telefonin. “Wiley ka vdekur”, më tha gruaja në anën tjetër. U largova menjëherë duke bërtitur që dikush të më çonte në shtëpi, sepse nuk isha në gjendje të ngisja makinën.
Sapo hyra një tufë me policë kishin rrethuar shtëpinë, edhe dhomën e djalit. Pashë vetëm çarçafin mbi të. Iu luta ta takoja dhe më lejuan vetëm pas dy orësh. Dy orët më të gjata të jetës sime.
Wiley kishte shumë ëndrra. Ai donte të ndërtonte një kompani teknologjike kur të rritej. Ia kisha lexuar në ditarin e tij. Atje shkruante se do më punësonte mua, të ëmën dhe vëllain. Pastaj shkruante edhe se do martohej. E kishte gjetur të dashurën që 5 vjeçe. Dhe të firmosja certifikatën e tij të vdekjes ka qenë gjëja më e vështirë që kam bërë ndonjëherë në jetë. Nuk e duroja dot të shkruar emrin e tij sipër fletës. Profesioni… Statusi civil… Po ç`profesion? Ai nuk punoi kurrë dhe kurrë s`u martua. Ishte vetëm 8 vjeç.
Jam duke kaluar një luftë të tmerrshme me veten. Natën para se të vdiste i bërtita, e bëra për të qarë. Kishim festë në shtëpi dhe ai po zihej me fëmijët e tjerë duke ndryshuar rregullat e lojës. E dënova për pak minuta dhe pastaj ia fala. Po qau shumë. Sikur ta dija se ç`do ndodhte. Kujtimi i fundit që kam është buzëqeshja e tij nga shtrati kur i mbylla derën e dhomës dhe më tha se gjithçka ishte në rregull.
Në mëngjes ika me nxitim dhe nuk shkova t`i kontrolloja djemtë nëpër dhoma. Gruaja kish menduar se flinte. Se ai e donte gjumin e mëngjesit. Sipas ekspertizës Wiley kish vdekur 8-10 orë para se gruaja ta gjente. Që do të thotë se ka ndodhur herët në mesnatë. E ka kaluar natën ashtu, i vdekur. Ndërkohë që unë nxitoja për në punë dhe gruaja merrej me punët e shtëpisë, djali ishte pa jetë në dhomën tjetër.
Wiley kishte një vit që ishte diagnostikuar me epilepsi, formën më të lehtë të kësaj sëmundjeje që zhdukej vetë në adoleshencë. Por ja që 1 një kushedi sa milionë ndodh të ketë një krizë të tillë që nuk ia del dot. Dhe ai ishte djali ynë të cilit unë nuk i kushtova kurrë shumë kohë. Se gjithmonë kisha punë, se isha CEO i kompanisë time, se po bëja para, se kisha blerë një vilë në mes të pyllit…
I shita të gjitha dhe po bëj një jetë modeste, por ndërkohë që po shkruaj këtë letër, më erdhi djali tjetër dhe nuk i thashë si gjithmonë: ik, se kam punë. E lashë përgjysmë statusin dhe e ula në prehër: “Dëshiron të luajmë”, i thashë.
Vdekja e djalit tim më mësoi mua diçka që dua ta ndaj edhe me ju: Kushtojini kohë të dashurve tuaj se mund të jetë shumë vonë.
