Nga Albert Vataj
Rierdha me u djeg mallit n’ty, e hyjshmja Shkodër…
Andje kredhun n’andrra e dëshirime, beha duhishëm,
Si tue dasht me u sos n’zjarmin tem qi kall n’ty,
N’tançka m’gazmon, m’përpush e m’ngazllen.
T’kjesh dorzan pendimeve qi m’rrxuen n’gjunj,
Fajeve qi m’banen ma fort me t’dasht,
E gjithqysh me t’ndi, n’gaz e n’idhni, pa u drasht.
Mbas nji mungimi t’gjat e shtërngimi zoritës, ithtue,
Ikjet m’kthyen prap kryeanuem, n’gjoksin tand, shkreh e preh,
Me ma shum’ andje, me t’pa e me m’mylmye, n’shpirt t’lyp,
Me m’marr n’krah ernash qi t’ledhin kah m’përshkon,
Me t’pushue n’qerpik t’hanave qi notojnë n’liqen,
Hapat i kam ma t’leht, se gjethet frymëmarrin ligshëm,
Ktheva n’tnjejtat gjurmë qi ika, e amësht çapita.
Erdha prap si gjithher, Shkodër loce,
Pa t’çue fjal, e pa t’nguc angësht n’mall,
T’gjeta te pragu, bash njaty ku t’lash sfundiher kryekputun,
N’syt tuej, e n’pikllimin tem, vërshuekan tana vjeshtat e pritjes,
E thyhen hanat ikanake n’gjokset ku m’therin t’rrokme nanash,
Dhimbja n’ty asht qiell, qi gjëmimshëm n’mu sos, piskas me ngushti.
Ti gjithherë ke dit me dhimt, njisoj si me t’dasht,
Jam drasht me t’ndi njaq sa kam and, e dalldi.
Bash fort m’kishte kput ëndja e kanda, e lumja ti,
N’gjoksin tand me u kredh mujshëm, me ankue diqysh,
Me ma t’amlen dashni me t’rrok, e n’afsh me u ngi,
E me shterr qiellin e dallendysheve,
N’pranverimin e njasaj andrre, ku pahem veç me ty,
Me fluturue kah era dhe rremimi shtyjn varkat,
Ku kanga e zogut e zani i legjendës,
Zashëm i lshohen, njatje ku syni jot pikon, vaj e mall,
Tue dasht me mëku jehonat, e kërdis paqtimin.
Erdha, njashtu përmallshëm, e gzuemja Shkodër,
Si zogjt qi gjejn folen ku lane t’thuruan krandet e ikjes,
Me u deh n’armonë tande, e ndijue fort,
Me mbush deri n’buz, ç’ka e zbrazi ligsh malli,
E me kërcye me shiun ku gjurmët mbetne plazmue,
N’gjethe flatrue erën e pendët shpalue,
N’kraht e harlisun t’përqafjeve me shterr e me prajt.
S’pata lot kyt her,
As me t’lag synin, as me t’njom buzën,
Gjak pikova prej plagve t’kryqzimit,
Tue dasht me paqtue prushjen e mallit, plague,
N’tallaze u përpusha, shpirtjeve tuja, u kjesh blatue.
Ti m’prite krahhapun e zazjarm, Shkodra jeme,
Si t’tanaherat tue m’përpi n’përqafjen tande teptisëse,
E tue m’kqyr për seri, si m’ka tret njaj mungim,
E m’përtrika njaja amshtri m’pakje, qi t’kenka shitu,
Thinjat, ti kreha me ledhat prej drite, gjarpnue,
Malli kishte gjegj hapave t’ardhjes, krejtkund pahena bashk,
Diellin i mëkova plagve t’mija, e përndrita.
M’bane vend n’prehën, me t’shenjten prehje,
Kryet mshteta n’gjoksin tand, palue njashtu n’droje e epje,
Si tue dasht me ndez njat t’amlen këndellje,
Me u shkim n’çka shkulm e kall n’çdo prekje,
N’tançka tue u ep, gjithsi m’kthen me krah flutrash fminin,
Kjava e faqet tuja njoma me lot’t e mi,
E s’prana tue t’i puth durt e tue rrëmue n’prehnin tand,
Me u struk si dikur, drojet e mardhet.
Nji kang-ninull t’çili n’buz e kundërmuen faqet tueja,
lule bahqesh hargalis, e gërsheta vashash t’lame krojesh,
Gjumi m’kishte lshue ndër andrra gufue,
Tue m’çue atje ku mbetun kishte veç mall e am.
Tançka preka e putha me epje e afsh,
Qesha njaq sa s’kisha mujt me dritun kurrë, shndrita,
E brita sa qielli m’derdhi n’sy currilin e gjinit tand,
Nduka me babzi agimet e bardhemta, e m’dehi vesa jote,
Diell, t’pash currue nan qerpik, han t’kjesh e vragë.
N’rrjedhën e lumenjve, ku lan t’shkruemit syt e tu,
Vark u ndina tue vozit perëndimin, ku pahena me t’shuemit,
Kah ardhja na struk nan shelgjet pikllues, t’dënesun.
Ju fala nderës e ju luta currilit t’njatij gjini murue,
Për tamlin e t’amshtrin qi m’kishte m’kueme gajle e amlëti,
I’a ktheva t’shugurueme prej zotave e zoritjeve t’mija,
Gjithqysh i kjesh naltue n’përulje, n’fli e n’përgjërim.
S’mujta me shkrue Bibël për ty, hyjnuemja Shkodër,
Por altare t’bana gjikund shkova e mëkova prej t’amlit tand,
Kah naltimin tem hovte gjunjzimi, krenin tande lash bekue,
Jetova me ty, për ty u luta e amësht u ndesha ngadhnjye,
T’pata izëm krejtkund kjesh, gjithçmos prej vedit t’dhash,
S’prajta kurrqysh veç me ken ç’ka levdue teje, m’len,
Mujta ç’ka deshta e s’kurseva ç’ka flijue ta lash.
Shkodër…
Jemja dashni endun me afsh e me ofsham,
Kje njaq e mir’ me mue, sa drue…
Se s’kam me mujt njaq fort me t’dasht,
Aniqysh un bana ma t’mirën tue mos u mjaftu kurrsi,
Ngulmue dashtazi me huj e hov me t’naltue,
Epërmi, ku sos zeniti n’cak t’mbram, yll shndrite,
Me guxue, me za e zemër, n’ty, krenar me ken, Hy me u ndi.
Shkodra, i përmallshmi qyteti jem, m’gazmon e m’dhemb
N’ardhje, ikja shpalon tana plagët e mungimit,
N’shpirt lyp and me dasht si tue u frigue se trazimi s’m’len me u lumtunu.
Hutue kthehem te ti, e iki shterrun zjarmit qi mallshëm m’djeg,
M’pret tanaheret njaty ku syt t’i përflak pezmi i zemres, e truc vetmia,
E buzën t’a eshk puthja qi m’djeg n’ball, e derdhet diell n’duar e tuja,
Mbetsh bekue n’mue, si n’tan vullnesat, dhan dorzan dashnis tande.
T’pata urdhnes t’shenjt, e plagë t’kam ku m’dhemb ma fort,
Zoja Shkodër, bekuemja ti,
Kang gazmimi, shpague t’kjoft pengu qi le n’mu,
Lutem për ty me shpirtin naltuem, e krenin përulun,
T’lypi hallallet, e mbi vedi bari kryqin e Golgotës tande,
Itak e odeseadave qi dergjen deteve, ti Penelop pritjeje,
Iku tue m’bet, ç’ka m’ban me ken za e sy, adhurim n’ty.
Sod e përgjithmonë, e shtrenjta e kungimit qi marr lumnue,
N’emën t’Atit, t’Birit, e t’Shpirtit t’Shenjt.
Amen!
