Nga Jacques Attali
Në këtë botë kaotike, të çmendur, të dhu.nshme dhe të pasigurt, ku një numër i pabesueshëm parametrash ndërhyjnë për të krijuar një situatë, vazhdimisht fluide dhe të pasigurta, shumica e njerëzve kanë hequr dorë nga parashikimi i çdo gjëje. Dhe në veçanti, është e vështirë të parashikohet rezultati përfundimtar i demonstratave në vazhdim në vende të ndryshme si Franca, Algjeria apo Venezuela.
Së pari, e para e këtyre vendeve, Franca, jeton në demokraci. Ndonëse Franca ka shumë mangësi, megjithatë është një demokraci; ndërsa dy vendet e tjera, Algjeria dhe Venezuela, nuk janë. Prandaj, kjo duhet të çojë në rezultate rrënjësisht të ndryshme: në një demokraci, qëllimi i një demonstrimi nuk është domosdoshmërisht të përmbysë një qeveri.
Në Francë, zgjidhjet për demonstratat janë para së gjithash në sondazhet, në datat e caktuara. Dhe është në dorë të qeverisë franceze për të krijuar kushte për t’u përgatitur për rezultatet e «debatit të madh».
Kjo duhet të bëhet pa frikën e zhgënjimit, sepse ne dimë paraprakisht se cilat do të jenë reagimet, pavarësisht vendimeve që shpallen: disa do të duartrokasin, të tjerët do të bërtasin se nuk është e mjaftueshme dhe ka të
tjerë që do të thonë se vetëm zgjedhjet e reja presidenciale ose një ndryshim në Kushtetutë do të kënaqin oreksin e tyre për pushtet. E gjithë kjo tashmë është e shkruar dhe nuk duhet të ndikojë në gatishmërinë e një qeverie legjitime për të zbatuar politikat për të cilat është zgjedhur.
Më lejoni të jem i qartë: shumë aspekte të programit të kësaj qeverie nuk më përshtaten.
ipas mendimit tim, politikat e saj nuk kanë shumë komponentë të drejtësisë sociale dhe mjedisore. Por, megjithatë, kjo qeveri është zgjedhur me ligj; ka të drejtë të zbatojë politikat e saj.
Dhe nëse mund të bëjë rregullime për t’iu përgjigjur zemërimit të justifikuar që është shprehur në muajt e fundit, do të ishte edhe më mirë.
Para së gjithash, duhet të mbahet mend se në shumë raste nuk ishin rrugët që sollën poshtë diktaturën: nuk ishin rrugët që t’i jepnin fund Bashkimit Sovjetik, por vendimet e Gorbaçovit. Nuk ishin rrugët që i jepnin fund diktaturës së Hitlerit, por ushtrive aleate të asaj kohe.
Duhet të kujtojmë gjithashtu se kur rrugët apo ushtritë e huaja i japin fund një diktature, kjo mund të çojë në situata më të këqija, siç ishte rasti në Egjipt, Irak dhe Libi. Dhe, më parë, në Evropën Lindore, kur Stalini zëvendësoi Hitleri atje.
Në tërësi, nëse demonstratat janë në një demokraci apo diktaturë, rezultati është më i mirë kur ata që kanë pushtet ose ata që marrin pushtetin, kanë një ide të qartë, realiste dhe demokratike se çfarë duhet bërë për t’iu përgjigjur zemërimi i popullit të tyre, duke respektuar pikëpamjet e pakicave.
Dhe shumë revolucione janë abortuar për të pasur, si ambicien e tyre të vetme, largimin e një tiran. Prandaj është urgjente, kudo ku po zhvillohet zemërimi (dhe vetëm disa vende janë të përjashtuara),
për të përgatitur një përgjigje demokratike, koherente dhe gjithëpërfshirëse ndaj këtyre zemërimeve, pa harruar sfidat afatgjata, të cilat janë shumë rrallë subjekt i demonstratave.
Ne do t’i shqyrtojmë seriozisht sfidat që lidhen me klimën kur demonstrimet e mëdha padisin kompanitë që ndotin, sindikatat që injorojnë ndotjen e tillë dhe qeveritë që nuk i interesojnë.
Për më tepër, do të adresohet kur ata që synojnë të qeverisin, bëjnë kështu në emër të brezave të ardhshëm. Ne kemi ende një rrugë të gjatë
