Ishte një plak i cili u shtrua në një spital…
Një djalë i ri shkonte çdo ditë për ta vizituar, dhe ulej me të për më shumë se një orë.
Ai do ta ndihmonte të hante ushqimin e tij dhe do të sigurohej që ai të lahej.
Më pas, ai do ta çonte atë në kopshtin e spitalit.
Pas kësaj, ai do ta çonte atë në dhomën e tij dhe do ta ndihmonte të shtrihej.
Ai do të largohej pasi të ishte komplet i sigurtë se plaku do të ishte mirë.
Një ditë, infermierja hyri në dhomën e tij, për t’i dhënë atij ilaçin dhe për të kontrolluar gjendjen e tij, dhe i tha:
“Zoti e bekoftë djalin tënd të dashur. Çdo ditë ai ju viziton dhe tregon kujdes të madh për ju. “
Plaku i vjetër e shikoi dhe pasi i mbylli sytë tha:
“Sa do të doja që ai të ishte një nga fëmijët e mi. Ai është një jetim nga lagja ku jetojmë. E takova një ditë në të kaluarën, duke qarë nërrugë, pasi babai i tij vdiq.
E ngushëllova dhe i bleva disa karamele për të vënë një buzëqeshje në fytyrën e tij.
Unë nuk e pashë më atë dhe as nuk biseduam pas kësaj për një kohë shumë të gjatë.
Kur ai u rrit erdhi për të parë ku unë dhe gruaja ime jetonim.
Ai do të na vizitonte çdo ditë për t’u njohur me problemet tona.
Kur më vonë u së.mura, ai e mori gruan time të moshuar në shtëpinë e tij.
Ai tani vjen në spital për të parë trajtimin tim çdo ditë.
Një ditë unë e pyeta:
“Djali im, pse duhet të merresh me ne dhe të kujdesemi për ne kaq shumë?”
Ai thjesht buzëqeshi dhe tha:
“SHIJA E KARAMELEVE TË TUA ËSHTË ENDE NË GOJËN TIME.”
Morali:
Një vepër e bukur do të korret një ditë nga ata që e mbollën atë, pa marrë parasysh sa kohëdo të duhet.
Pa marrë parasysh se sa shumë media i mëshon faktit se bota po bëhet e keqe rreth, do të ketë gjithmonë më shumë njerëz të mirë sesa të këqinj.
Prandaj kurrë mos e humbni shpresën për të qenë një njeri i mirë dhe për të bërë vepra të mira për të tjerët.
